«Мектебім - мәңгілік көктемім»

Керекуде 1962 жылы ашылған Ы.Алтынсарин атындағы дарынды балаларға арналған облыстық қазақ гимназия-интернатында 60 жылдық мерейтойына арналған фестиваль өтті. Мәдени іс-шараға гимназияның бұрынғы мұғалімдері, түлектері, қоғамдық ұйымдардың өкілдері құрметті қонақ ретінде шақырылды.

Өнерпаз оқушылар концерттік бағдарламамен фестивальдің сән-салтанатын келтірді, интернат ауласында құрылған киіз үйлер мерейтойдың көркін аша түсті. Гимназия-интернат директоры Шоқан Қалдыбаев педұжымның ардагері, ұлағатты ұстаз Рамазанова Ғазиза Әбжанқызына, «Нұр Ана» қоғамдық ұйымының төрайымы Максилова Бақытжамал Шаханқызына және интернаттың түлегі - маған сөз берді. Интернат 1960 жылдардың басында облыстағы қазақ орта мектептері орталау мектептерге айналдырылып, бастауыш мектептер жабылып жатқан күрделі кезеңде ашылды. Жаңа білім ұясына ауылдық елді мекендерден малшылардың балалары, жетім балалар қабылданды. Олармен бірге интернатқа қазақ тілі, қазақы тәрбие келді. Облыс орталығындағы қырықтан астам мектеп арасында қазақша білім беретіні – №10 Абай атындағы мектеп пен осы №3 мектеп-интернат қана еді. Сол шақта екі білім ұясы жар басында жауға берілмей, жас ұрпақтың ұлттық рухын желбіретіп тұрған екі бекініс сияқты болып көрінетін. Интернат өзінің 60 жылдық тарихында болашақта есімдері облысқа, республикаға әйгіленетін қаншама азаматтар мен тұлғаларды тәрбиелеп шығарды. Ұлттың мұрат-мүддесі үшін ауыр жолды таңдаған оқушылар да осы ұядан шықты. Біз 1969 жылы интернатта «Жас ұлан» атты ұлтшыл жасөспірімдердің жасырын ұйымын құрып, егемен елдік идеясын таратқанбыз. Кремльдің озбыр ұлттық саясатына қарсы үндеухаттар жазғанбыз. Ұйымды 1970 жылы мемлекеттік қауіпсіздік комитеті әшкерелеген соң түрлі жазалау мен саяси қудалауға ұшырадық. Сынып жетекшіміз, аяулы ұстазымыз Ғазиза Рамазанқызына біз сықылды бөтен ойлы шәкірттеріне «Коммунистік моральмен үйлесетін өнегелі тәлім-тәрбие бере алмағаны» үшін сөгіс жарияланды, өзге де қысымшылық жасалды. 1970 жылдары 10-сыныпта оқитын жора-жолдастарымды сағынып барған кезімде мұғалімдер: «Әне, Қаниев келді!» деп, интернаттың есіктерін тарс бекітіп алатын. Аулада тұрып терезелерге екі көзім телміріп ұзақ қарағаным есімде. Кейін қимас, мұңды сәттер жыр жолдарына түсті. Ол бодандық заманы еді ғой, солай болуға тиісті екен. Мен мектеп-интернатымның 60 жылдық мерейтойына бұрынғы түлегі және танымал ақын, Қазақстанның еңбек сіңірген қайраткері, «Құрмет» орденінің иегері, Халықаралық «Алаш» әдеби сыйлығының лауреаты, Павлодар қаласының, Баянауыл, Май аудандарының Құрметті азаматы ретінде шақырылдым. Бірақ оқушы кезімде үлгі алған қадірлі ұстазым Әбжанова Ғазиза Рамазанқызының шәкірті ретінде сөйледім. Бұл – Ұлы Тәуелсіздігіміздің арқасында жүзеге асқан бақытты шағым! Бодандық жылдарында интернат терезесіне жанарым жасаурап қараған аулада сөз сөйлеу маған ауыр тиді, көзіме жас үйірілді. Шынында, комсомол қатарынан қуылған, оқу-үлгерім табеліндегі тәртібіне «3» деген баға қойылған, «өз еркімен» мектептен шығарылған 15 жасар оқушыға енді 70 жасқа таянған шағында өткен шақты еске алу қиын екен. Әйтсе де, Алла тағалаға мың да бір шүкіршілік етемін! Қазіргі шақта ұстаз ақын Асығат Тұрғанбек баба өнерге баулыған жасөспірім айтыскерлер дүбірлі бәйгелерде ұлттық мұрат-мүддені асқақтата жырлауда! Енді біздің ұрпағымыз егемен елдік идеясын жалаулатып, Қазақстан мемлекетінің іргетасының мызғымас беріктігін сақтау мақсатында аға буынның ізімен шеру тартып келеді. Бұл мектеп – менің де мәңгілік көктемім!

Ал «Интернатты еске алу» атты өлеңім мынау еді:

Мен өмірге тым сирек еркеледім,

Тағдырыммен тартысқан тентек едім.

Содан болар, есігі интернаттың

Тарс бекіді алдымнан ерте менің.

Жаңғырықтар жайлаған жарды беттеп

Кете бардым, соңымда қалды мектеп.

Қарсы алдымнан көкжиек самғап ұшты,

Қанатынан қып-қызыл қан дірдектеп.

Жезтырнақты үрейден іңірдегі,

Жез киіктей жан дүнием дірілдеді.

Қабыландай қара түн тереземнен